कविता :- ।। एका विषाणूची किमया ।। (दिपाली साळवी)

 

।।     एका विषाणूची किमया ।।

        पृथ्वी वरचा माणूस
                शेफारला होता
         थाऱ्यावर त्याचा पाय कुठं होता?
          धाव धाव धावत होता,
                 यंत्रालाही लाजवत होता, ।
             घरदार, मुलंबाळं त्याच्या
                  जीवनाचा भाग होती,
              पण पैशापायी नाती सारी 
                            गौण होती   ।
             थांबणं त्याला माहीतच नव्हतं,
               घरासाठी असणं रुचतच नव्हतं ।
              थोडासाही वेळ त्याच्यासाठी
                                 महाग होता,
               निवांत पणाचा त्याला शाप होता ।
               कधी कधी माणसातला बाप
                                  हळवा होई,
                 निजलेल्या लेकराचा हळूच
                                  पापा घेई    ।
                 हे असेच होते वर्षानूवर्ष चाललेले,
                       कोणीच नव्हते पाहीले,
                                     जग थांबलेले ।
                  पण एक दिवस असा आला,
                        एका क्षुद्र विषाणूचा
                             पृथ्वीवर फेरा आला ।
                   माणूस माणसाला
                          शिवेनासा झाला,
               घरात मात्र लेकरांना बाप मिळाला,।
               एका विषाणूच्या दहशतीने,
                         जग सारे हलले,
                हळव्या आतल्या बापाला,
                  आता कुठे आपले घर कळले  ।
                 पृथ्वी वरचा हा विषाणू
                     अचानक निघून जाईल,
                 प्रेमाचं आपलं माणूस मात्र
                         सोबत आपल्या राहील,
                         सोबत आपल्या राहील  ।।

                           ।। दिपाली दिलीप साळवी ।।